EN ÖZ LİSANIMIZ: ŞUURSUZCA – 2

2. yazı değil aslında ilk yazıya ek. İlk yazı: http://efervesanbalik.blogspot.com.tr/2016/02/en-oz-lisanimiz-suursuzca.html

Şimdi o yazıya eklersem kaybolur bu diyeceklerim, mühim olduğunu düşündüğüm için 2. bir yazı gibi yazdım. Yazarken aklımdaydı bunlar ama nasıl olduysa unutup yazmadan yayınlamışım.

Bunu bir yerlerde yazmıştım ben. “İnsan ne ister? İnsan erimek ister, kaybolmak ister, içinde kaybolmak ister.” demiştim.

Öylesine, şiirsel olsun falan diye edilmiş bir laf değil bu. “İçinde kaybolmak”tan kastım parçanın bütüne kavuşup bütüne dönüşmesi, bütünlenmesi. Erimek ne peki?

Bir tencereye konmuş bir kalıp Sanayağ...bıraktığınız yerde öylece durur. Hareket etmez.

Ama ocağı yakarsanız başlar hareket. Eriyerek hareket eder, hareket ederek erir.

Yani; yol almak için erimek-dağılmak gerek.

Kendimde ve başkalarında müşahede ettiğim bir şeydir bu dağılma isteği. Ruhun derinlerinden gelen netameli bir istektir. Tezahürü telaş şeklindedir fakat varlığı incedir. Şiirlerin, şarkıların, filmlerin ekserisinin bilinç altı hep bu dağılma isteğiyle doludur, görürseniz görürsünüz. Hüzünden neden zevk alıyor oluşumuzu anlaşılır kılan şeydir. Pek çok öfke patlamasında, kırma dökmede, bozmada varlığına şahadet edilebilir. Süfli görünümlü antisosyal tavırların içinde varlığa dair doğum sancıları gizlidir aslında. Şiddetin görünen muhatabı ile asıl muhatabının farklı olduğu dışarıdan seçilemediği için adi suçlu muamelesi görür genelde zanlı…ki kendisi bile farkında değildir şiddetini besleyen kaynağın. 

Durağanlığın anlamsızlığından bunalan sanayağ kalıbı varlığa kanatlanabilmek için içindeki ateşle erimeye başlar ve hareket eder işte, olay basit…(Bok basit)

Bunu anlatabilmem çok zor biliyorum çünkü bir his bu sadece. Sadece kendimde değil herkeste gördüğüm bir his. Dağılmak istiyoruz, dağılalım ki harekete geçebilelim. En sonunda bütün olabilmek için öncesinde iyice parçalanmak gerek.

Akabilmek için, denize doğru yol alabilmek için bize suyun akışkanlığı gerek, buzlar yol alamaz.