HUZURSUZ

Huzur, oldukça olumlu çağrışımlı bir kelime olmakla birlikte aslında çok da iyi bir şey değildir, ataletin ifadesidir, dünyaya bulmak için geldiklerimizden değildir ama en çok aradığımızdır. O nasıl bir mükemmellikse artık o esnada duranların duruyor olmasından hoşnutuzdur ve biz de onlarla birlikte dururuz.

Mükemmel, öyle bulunabilen bir şey midir ki bulduk diye duralım di mi? Yanlış duruyoruzdur kesin, insana yakışan harekettir.

İnsana en yakışansa meraktır. Dünyada bulunma sebebimizdir, merak denen deniz suyundan içmek için geldik buraya. 

Merak derken rasyonel olanından bahsediyorum tabi ki, insana stalk yaptıranından değil... ki rasyonel olmayan meraklar tam tersi etkilidir, özsaygıya erozyondur.

Merakın etkin olduğu yerde huzur barınmaz.

Eski zaman...Allah'ım ne çok konuşurduk! Neler konuştuğumuz hatırımda değil ama çift başlı bir açıklamalar girdabı gibiydik, konuşmak da hazdı dinlemek de...daha doğrusu duymak hazdı.

Niyeyse aklımda yeğenini taklit ederkenki sesiyle kalmış, çocuğun ağzından onun sesiyle bir şeyler anlatıp, sonra da "salakkk!" diye bağırması... Sevgisini gösterme şekli böyleydi, bağırırdı.

Şimdi her şeyi unuttum, sadece çocuğun arkasından "salakkk" diye bağırması aklımda... bir de bana, hem de ben burnunun dibindeyken, cüssem itibariyle asla benzetilemeyeceğim sevimli bir hayvanın adıyla bağırarak seslenmesi.

Yanında uzun vakit geçirirseniz asla  kendiniz kalamayacağınız birinden bahsediyorum, yanındayken asla huzurlu hissedemeyeceğiniz birinden. Hiç bitmeyen zeka fazlası kaynaklı bir enerjiyle yaratılan aksiyonlar-reaksiyonlar silsilesinden bahsediyorum.

Huzuru en son ne zaman bulmuştum? Fikrim yok. Çok mu umrum? Hiç değil.

Aranmaya-bulunmaya-özlenmeye layık şeyler hep huzursuz edenlerdir.