ZAVALLI NEKROFİLLER

İyi insan olmak kolay olmayabilir belki ama kötü insan olmamak pek ala da mümkün.

Uyuyan bir kediye ilişmeyin mesela, kuş yuvalarını dürtmeyin. Canlılığa hürmetiniz olsun, ölüme methiyeler düzmeyin.

Yalan söylemeyin. Ortaya çıkan ve çıkmayan her yalan insanların içlerinde yaşatıp durduğu pek çok güzel şeyi öldürebilir, öldürmeyin! Tutmayacağınız sözler vermeyin. Bir insan gözünüzde varlık sebebiniz değilse ona “seni seviyorum” demeyin, ağızdan ağza dolaşan pis sakızları çiğnemeyin. Enfeksiyondan uzak durun, kirlenmeyin, kirletmeyin.

Kötü insanın en belirgin özelliği tamahkarlığıdır. İnsanı kötü yapan da zaten tamahıdır, kötü insanın alamet-i farikası sürekli istemesidir.  Eşya ister, statü ister, itibar ister, alkış ister… ve ömrü elde kaşık, doymak bilmez egosunu doyurma telaşıyla geçer...ve ömrü cansız “şeyler”e hürmet peşinde geçer. Sevilmek de ister…ama aşk istemez. Aşk kötünün karı (götünün karı) değildir çünkü, konu aşk olunca taklit eder, yalan söyler.  Aşk istediğini söyler ama aslında istemez, aşkın sadece bonuslarını ister. İstediğini de cansız, kendisine tabi olarak ister. Zapt etmek ister, onun olsun ister, mülkiyetine geçirdiği şeyin de “gerçek sahibi” sanır  kendisini. Öyle olmadığını anlayamayacak kadar canlılığa düşmandır, birlikte akmayı bilmez. İstediğini elde edebilir ama ne istemesi (ve istememesi) gerektiği bilgisini elde edemez. İsteyip de elde edemediklerinin içinde yarattığı gerilimse ömrüne törpüdür, ağız tadı olmaz, huzuru bilmez... Kötü insan koca bir ömrü bir yalanın üzerine kurabilir hatta yürüyen bir yalan olarak hayatını tüketebilir. Aklı hep eline geçmeyenlerdedir, bir türlü her şeyi tam olmaz, tatmini hiç tanımayabilir. Bütün ömrü haz peşinde geçer ama aşklı bir sevişmeyi hiç tatmadan ölebilir çünkü aşkı bilmez. Akmayı bilmeyenler aşkı bilemez.

Aldatılmanın kapısı tamahkarlıktır, en kolay ve en çok kandırılanlar da en çok isteyenlerdir, bu yüzden kötü insanların kurşunları duvarlardan sekip sekip kendilerini yaralar. Her şey aslına rücu eder, kötülük de sahibine döner. Oldurmaya çalışıp durdukları şeyin olduğunu sandıkları çok olur ama önünde sonunda bir olmamışlık batağında debelenmeleri mukadderdir.

Bütün bunlar böyledir fakat… bakış açısı farkıyla tam tersi de doğrudur.

Kötü insan “az”a talip olandır aslında. Yaldızlı, parlak şeylerin peşindedir ve o parlak-gürültülü şeylerin içlerinin boş olmasını önemsemez.  Bütün dikkati nasıl göründüğüne dair olduğu için almaşık bir değerler sistemi vardır. 200 liralık banknotun yüzüne bakmazken madeni elli kuruşu en değerlisi diye cebinde gezdiren küçük çocuk gibidir kötü insan, “gerçek değerli”yi bilmez.

Kötü insan gerçekten öyle olmak ile öyleymiş gibi gözükmek arasında fark gözetmez.

Gözlerinin gördüğü her renkli şeyin peşinden gidebilirler. Bu kof-sahte ile yetinebilme becerileri son derece hüzün vericidir.

Kötü insan aynada kendisini görse çığlık atar, kötü insan “gerçek”le öpüşemediği için hiç bir zaman gerçekten öpüşemez.

Velhasılı zordur kötü insan olmak. Kötü olmak sadece suç değil aynı zamanda cezadır çünkü.

Kötü insana en büyük ceza kendisi olmasıdır. Kötü insan kendisi olmaya hüküm giymiştir, hüküm müebbettir.