DAİMİ ÖZNE

Hastayım; enfeksiyon basması, mikrop kuşatması etkisindeki bünyede gelip giden bir ateşle ıslak ıslak (ter) ev mesaisindeyim. Tv izler bile oldum, o derece bir ev hali. İşte öyle bir salak istirahat halinde bir diziye bakınırken gün görmüş, belli ki mütedeyyin, sakallı bir amca bir çıkışma-nasihat cümlesi olarak şu lafı etti  ötekine az önce:

Nikah, önce akıla değil aşka düşer.

Yani..."akıla da düşer" demeye getiriyor ama aklın o payını hiç inkar etmeden nasıl da güzel teslim etmiş asıl pay sahibine payını.  Her türden payın asıl sahibi neresinden tutsan hep aşktır.

Kim kime hissetmiş, neden öyle etmiş, akıbet ne olmuş? Bu sorular ayrıntı bile değil, fasarya. İçindekiler böyle on numara aşklı, güzellikli, incelikli şeylerdir de tutup hepsini bir kıtipyosa harcamışsındır...eee? Bunlar aşkın konusu değil ki, bunlar senin konun. Magazin bunlar magazin, öze dair hiç bir şey ihtiva etmeyen kişisel dedikodular.

Şu dünyada gerçek anlamda hürmeti hak eden tek şey aşktır ve aşk bu konuda kimseyi sallamaz. Çünkü, dedim ya, hürmete layık olan aşık değil aşktır. Şiirden bile daha saygıdeğerdir ki şiir onun adamıdır...Bir özne karışıklığı var, "aşk ile" ifadesinden hareketle sanki insanlar özneymiş de aşk katalizörmüş, araçmış zannediliyor.  Bilakis, insanlar bir tezahürün aracıdır sadece, aslolan aşktır... aşk, hayatın daimi-değişmez öznesidir.

Heh işte, nikahtı, medar-ı maişetti, çocuktu, kıldı tüydü...bunlar aşkın neticesi bile değil, döküntüsü. İnsan bir dağa aşk ile değil aşk için tırmanmalı, nefesini beş vakit aşka tazim halinde alıp vermeli. Pis kokulu durağan yeşil bir suyun kenarında yaşıyor olsa bile...