PİS MAHLUK

“Özlemek özlenmek istemektir”…miş. Oruç Aruouba böyle buyurmuş. O öyle dediyse öyledir, amenna.

İçinde kocaman bir oyuk bırakan özlenenin içindeki bir oyuk olmak istiyor demek ki özleyen.

Derya Alabora’nın Masumiyet’te “ne pis bir mahluk be şu insan” demesi boşa değil, canı yanarken bile can yakmak isteyen bencil-pis bir mahluk şu insan.

Var olmak istiyor, bilinmek istiyor, yetmiyor etkili olmak istiyor.  En temiz aşklı işlerde bile kendini dayatmadan duramıyor.

“Öleyim de iyice özlesinler” diye öleni bile var, böyle bir ümitle ölüyor adam. Ama tabi ölümün başka sebepleri de var, “kuşpalazı, boğmaca, karaçiçek, sıtma, yürek enfarktı, kanser filan.”

Ölmek istemeyenler de ölüyor yani ki konu bu değil.

Demek istediğim…egomuz her işimize bulaşık. Tertemiz özleyemiyoruz bile, özlemi özlenme isteğine bulaştırmadan özleyemiyoruz.

Kendimizi aradan çıkartamıyoruz, çakma bir dünyadaki çakma tanrı gibiyiz… halbuki ayağımızı ıslatan şu su sonsuza dairdir, görsek göreceğiz, göremiyoruz.

Egomuz önümüze çekilmiş duvar gibi, hakikat onun arkasında, göremiyoruz.

Ve tüm bunlar sonsuz bir aşkın içinde, onu da göremiyoruz. 

Bütün manzarası yandaki apartmanın duvarı olan bahtsız apartman sakini gibiyiz işte, balkonumuz olsa ne olur ki, göremiyoruz.

Hakikaten yahu; ne pis mahluk şu insan!


Özlem için not:
Ey gönül, madenin ne kadar yufka!
Yeter ağlamana bir kuş ötüşü.
Necip Fazıl