İNSANIN KANADINA BOK DEĞMEYE GÖRSÜN

Adamın birine “dile benden ne dilersen” cinlerinden biri gelmiş “dile benden ne dilersen ama sana ne verirsem komşuna iki katını vereceğim” demiş.  Adam da dilemiş:
Tek gözümü çıkart.

İnsanın kendi tamlığını başkasının eksikliğinde araması, varlığının anlamını başkalarının yoksunluğunda bulmayı umması, bu yönde çareler tasarlaması… hazindir.

Ego insanın en iyi dostlarından biridir ama haindir. Çok işe yarar, pek çok kazanımımızın mimarıdır ego, bizi bu dünyada başarılı yapandır … ve bizi cennetten kovdurandır …ve sahibini uçurumdan itme fırsatlarından hiçbirini ıskalamayandır!

İnsan muhteşem bir varlıktır fakat  muhteşem hayalleri yersiz ve sığ maişet kaygılarında yahut ucuz tahakküm-mülkiyet isteklerinde kaybetmek de en öz marifetlerindendir… bir çeşit nasiptir bu tabi ama o nasipsizliğe sebep de yine insandır. Necip Fazıl’ın o nefis benzetmesiyle insan, Güneş’i ceketinin iç astarında kaybedebilendir.

Sadece gözünün görebildiğini anlayabilen insanlara dair bütün bu sözler… ki insan donanım olarak gözünün görmediğini de idrak edebilme yeteneğinde olandır. İşte bu yetenek inkarcıları için Cela “ötmeyen kuş” demiş:

Ağlamayan kadın akmayan çeşme gibidir, hiç bir işe yaramaz ya da ötmeyen cennet kuşu gibidir; Tanrı'nın izniyle kanatları düşer, çünkü ötmeyen kuşa kanat gerekmez.

Bu muhteşem alıntıyı ikinci kullanışım blogda, daha önce de kullanmıştım, bu dünyaya mucizeler gerçekleştirsin diye yollanmış olan kadının varlığını süfli işler peşinde tüketmesinin hüznüne dair bir yazıydı. Alıntıyı ikinci kez kullanmamın sebebi, alıntının Türkiye’de bir kardeşi olduğunu fark etmemdir, muhteşem bir atasözü:

Eşeğe kanat taksan uçup gideceği yer ahırdır.

Ahıra ulaştıktan sonra eşeğin de kanatları düşer.



Not: Cela'nın ne demek istediğini anlamakta zorlananlara bu yazı belki yardımcı olabilir:
http://efervesanbalik.blogspot.com.tr/2015/05/kadin.html