ETEKET

Otopsi raporuma bakarak hakkımda çok şey öğrenebilirsiniz ama o raporda yazmayanlar da var.

Çayı şekersiz içtiğimi yazmaz mesela o rapor. Elimde olup da okumak istediğim ama nedense bir türlü okumadığım kitapların da, okumayı vakit kaybı saydığım ama (yine nedense) sonuna kadar okuduğum kitapların da listesi olmaz o raporda.

Otopsi raporları insanların iç geçirmelerinden bahsetmez. "Kırılmışlıklar-yanılmışlıklar-eksik kalmışlıklar" gibi satır-sütunları yoktur.

Adımı kocaman kocaman yazarlar tepeye muhakkak ama adımı sevip sevmediğimi yazmazlar. Gerekli dikkat edişlerim, gereksiz öğrenişlerim, gerekmeden hissedişlerim, gerekliliği “kim bilir” tereddüt edişlerim de yer almaz o kirli a4 kağıdında. (Yazılarla kirlenmiş a4, yoksa beyaz kalmış kısımları poşet dosyanın içinde gayet de temiz beyazdır)

Kalabalık bir belediye otobüsünde “pardon fazla umudu olan var mıı?” diye seslenmek istediğimi, abonman bileti büyüklüğündeki bir umuda karşılık tüm gururumu teslim etmeye hazır olduğumu da bilmez o rapor. Binmek için doğru otobüsü tespit etmeye çalıştığımı ise sadece ben biliyorum.

Siz hep benim olmalarımı bildiniz, olmamalarımı göremediniz, ah bir de olamamalarıma dikkat etseydiniz! Keşke etseydiniz.

Biz ilkokuldayden etikete "eteket" derdik. Etiket konusuyla ilgili aklımda kalan tek sevimli şey budur.

Bir de bloknot büyüklüğünde bir kağıt ayak başmağına asılı. Bünyeye iliştirilmiş son etiket,  binlerce lüzumsuz etiketin içinde müjdesi sonunculuğunda saklı   tek “çok şükür” etiket.

Üzerinde de fazla düşünülmeden yazılmış birkaç bilgi…tıpkı daha önce yapıştırılan binlercesi gibi…genel, üstünkörü, büyük ihtimal yanlış...ve eksik.