MELANKOMİK NOTLAR - 2

İnsanlar oylarını memlekete daha iyi hizmet vereceklerini düşündükleri partiye verdiklerini söylüyor hep. Ama nedense dindarlar dine yakın olduğunu düşündükleri partiye oy verirken dindar olmayanlar dine uzak olduğunu düşündükleri partiye oy veriyor. Bu bir tesadüf olabilir mi? Yoksa oy renginin tespiti bir ödüllendiren ve cezalandıran yaratıcının varlığı konusundaki şüphelerin beyin sancısına yol açmasından dolayı bu şüpheyi minimize edecek şekilde partinin kendi dünya görüşüne yakın olup olmamasına göre mi yapılıyor? Her şey şüphenin yarattığı sancıyı dindirecek bir ağrı kesici (emin olma) için mi yani? Peki ya gerçekler? Gerçek gerçekler?

Yetenek yarışmalarında kameranın sahnedeki gösteriyi göstermesi gerekirken kameramanın gözü her nedense sürekli jüriye kayıyor! Yetenek gösterisinin arasına sürekli jürinin görüntülerinin sokulmasının sebebi izleyenin beğenisini jüriye göre ayarlaması, yanlış bir beğeniye sahipse jürinin tepkilerine göre kendini derhal düzeltmesi ve bu şekilde günden güne ayarlanabilir bir makineye dönüşen bir kitle yaratılmak istenmesi olabilir mi?

Şimdiye dek yazdıklarımda ne melan var ne komik, neyin peşindeyim ki?

Çok az evli fotoğrafçı var… İnsanlar yalnız olmak konusunda yalnız olmadıklarını görmek için toplu halde fotoğraf çekiyor. Kocaman bir terapi grubuyuz sanki. Ne güzel:)

Aldatılmakla suya doymak aynı kelime ile ifade ediliyor : kanmak. Burada anlatılmak istenen suya doyduğumuzu düşünerek aldanıyor olduğumuz mudur yoksa her türden aldatmanın bizi doyurduğu mu? Her aldatmaca bir tatmin, her tatmin bir aldatmaca mı? Aşk bu tarife çok uyuyor:)

Geçen gün teleferiğe (bindim ben, çok sallanmayınca korkmuyormuşum) bir körle ona refakat eden iki kişi bindi. Amaç körü gezdirmek olmalı ki biner binmez “işte bu da teleferik, şurda şu var burda bu oluyor” diye anlatmaya koyuldular. Körse mütemadiyen gülümsüyor, belli ki dışarı çıktığı nadir günlerden biri…Körün oturur oturmaz ilk yaptığı iş çevresini elleriyle yoklamak oldu. Yan tarafa elini attı, arkasındaki camı keşfetti ve elini kaldırarak tavanı hissetmeye çalıştı… Fakat tavana değemedi çünkü yüksekti, yarım kalkıp tekrar kaldırdı elini ama yine değemedi. “Tavan yok galiba” dedi sonra, bunun üzerine sürekli anlatmakta olan iki refakatçi “olur mu var” diyerek körü ayağa tam kaldırıp tavanı ellemesini sağladılar. Sonra kör gülümsedi, onlar anlattı. “Yukarı çıkıyoruz şimdi, köydeki taşlı tarladan bilmem nereye çıkar gibi düşün” dediler. Yol boyunca en ücra ayrıntılarla çevreyi, faaliyeti anlattılar, çelik tellerde gittiğimizi, aşağıda arabalar ve mezarlık olduğunu anlattılar. Öyle ki yolun sonuna geldiğimizde kör anladığını belirtir bir karşılık verme gereği hissetti ve dedi ki : tavanı da yüksekmiş!..Anladığı, gerçekten anladığı tek şey buydu…Çünkü tavanı eliyle hissetmişti! Kötü hissettim.

Yukarıdaki hikayenin sonu benim için hüzünlüydü ama aslında kahramanlar Goethe’nin “her öğreti biraz pusludur ama ne yaprak ne canlı yeşil!” sözünü ispatladı sadece, hem de basitçe. Bütün dünya bir araya gelse portakal yememiş birine portakalın tadını anlatamaz ama verirsin adamın ağzına bir dilim portakal, anlar:) Daha iyi anlıyor olmak için de gıda mühendisi olmaya gerek yok! Bir tartışma programında konu türkülerdi (evet türküleri tartışıyorlardı, gördüm ben) ve aynı zamanda konservatuarda öğretim üyesi olan ünlü bir türkücü yaratık kasılarak aynen şöyle demişti: ee tabi türküler hakkında konuşmak için okulunu okumuş olmak gerekmiyor ama türküler hakkında iddialı konuşmak için diploma şart! Meğer daha iddialı konuşabilmek için okumuş o kadar! “Merd-i kıpti şecaat arzederken sirkatin söylermiş” diye boşuna dememiş akıllı atalar… Peki Bedri Rahmi ne demiş?
“Şairim
Zifiri karanlıkta gelse şiirin hası,
Ayak seslerinden tanırım…
Nerede bir köy türküsü duysam,
Şairliğimden utanırım…”
Kendisini aydın diye tarif eden kitleden çektiğini hiç kimseden çekmedi bu halk!

İnsan hüzünlü şarkılardan, şiirlerden, filmlerden vs. neden hoşlanır acaba? Zırım zırım zırlarken okumayı-dinlemeyi-seyretmeyi neden sona erdirmez? Adem’in cennetten kovulup dünyaya sürüldüğünde özlem ve üzüntüsünden dolayı sürekli ağlamasının mirasçıları olduğumuzdan olabilir mi? Neyin hasretindeyiz? Tatminler bu yüzden mi aldatmaca?...