BEN TAM YAŞAMAYA BAŞLADIĞIM ZAMAN

Taşımakta zorlandığı yükünü taşıyarak yaşayan adamın iki umudu vardır…Biri yükünden kurtulmak, diğeri yüküne alışmak. İkisinden birinin olmasını beklemektedir…

Tam o esnada beklemeye başlıyor ya da başlamayı bekliyordur. Her şey bilinmeyen bir vakte düğümlüdür. Ne o vaktin hangi vakit olduğu ne de o vaktin gelip gelmeyeceği bilinmektedir.

Bilinmezlikse tastamam bir gerçekliğe yükümlüdür.

Her şey gerçek, her şey bilinmeyen ve her şey düğümlüdür.

Birbirlerine boğazlarından düğümlü bir çok gerçeklik, “dünya zebanisi” kadrosuyla dünyanın olacak/olmayacak bir çok yerine atılmış/atanmış olduğundan bir türlü düşük olmayan bir cümle kurmayı başaramayan adam (adamlığı şüpheli ve son derece şüpheci birisi) cümlelerinden melalini düşürememekten  muzdariptir  ve bizzat cümlelerinden düşmeye de hüküm  giymiştir. Hüküm süresizdir, daha doğrusu süresi belirsizdir ama “daha doğrusu”ndan bahsedebilmek için önce “doğru”nun tarif edilme mecburiyeti adamı susmaya zorlayan zebaninin ta kendisidir.

Adamın beklemeleri-başlamaları konusunda kesinliği belirli bir “tam o esna”nın var olup olmadığı da kesinlikle belirsizdir, adam çok fazla sayıda “esna”nın aynı esnada saldırması ihtimalinden tedirgindir ve bu tedirginlik olsa olsa bir başka gerçeklik zebanisidir.

Simitlerini satmaya çalışan simitçi “simiiit” diye bağırırken yaşı geçmeden güzelliğini değerlendirmek telaşındaki güzel kız dekoltesinin en vurucu ayarını bulmakla meşguldür, baldırı tabi ki çıplaktır ve bu çıplaklık göğüslerinden de bir parça göstermesine mani değildir…elbette ki değildir. Ve egosunu bir türlü doyuramamış çok fazla sayıda ve çeşitte bir çok insan  övünür gibi kendilerini savunmakta, kendini savunur gibi övünmektedirler. Yani zaman herkesin bildiği türden bir “bir dakika eşittir altmış saniye” şeklindedir.

Beklemenin bitmesinin ya da bitmenin başlamasının (başlamanın başlaması da olur) hangi saniyeye denk düşeceği ya da o denk düşmeye denk düşecek bir saniyenin olup olmayacağının belirsizliği bir yandan oraya buraya umut ateşleri  saçarken diğer yandan atılan ateşler lüzumsuz yangınlar çıkartmaktadır. Ve herkesin de bildiği gibi ormanlar yurdumuzun akciğerleridir ve ciğeri yanan birisinin ciğeri ancak kendiliğinden sönebilmektedir.Gözyaşlarının yangın söndürmek konusundaki kifayetsizliği de yine herkesin bildiğidir.

Haberler’de başbakan muhalefet liderlerine, muhalefet liderleri başbakana yüklenmekte ve hepsi aynı anda diğerinin bozuk üslubundan yakınmaktadır. Yani bir dakika gerçekten altmış saniyedir, herkesin üzerine rahatlıkla yemin edebileceği türden bir altmış saniyedir, “gerçek  bir dakikalar” ve “gerçek bir saniyeler”in varlığı gerçekten de gerçektir ve yalan yere yemin edenler de etmeyenler gibi her an çarpılma riskiyle göz gözedir.  Gerçekten çarpılanların dakikaları da altmış saniyedir ve “şeb-i yeldayı müneccimle muvakkıt ne bilir, müptela-i gama sor kim geceler kaç saat” türünden yaklaşımlar laf ebeliği, lüzumsuz feminenlik hatta kısaca lüzumsuzluk olarak değerlendirilmektedir. Yelda ise bir bayan isminden başka hiçbir şeydir.

Üşüten soğukların sebep olduğu şikayetlerin yerini bunaltan sıcaklardan şikayet etmeler almakta ve bunalan insanlar aynı zamanda şikayetçilikten de şikayetçi olmaktadır.

Uzmanlar nereye gittikleri bilinmeyen saniyelerin nereye gittiklerini henüz açıklamamış olmakla birlikte bu  gidişlerin kontrol altında olduğunu ısrarla belirtmekte ve halktan sakin olmasını önemle rica etmektedir.

Gün ışığı almayan çift pencereli odamdaki dikdörtgen saatin eli kanlı saniye sayanının dairesel bir yörünge çizerek içimdeki ve dışımdaki bir çok şeyi öldürmesini büyük bir sükunetle  izliyorum…ve bekliyorum.