Bi filmde adam yemek üzere olduğu sandviçi göstererek
dedi ki:
Bunu domuza bile yedirmezsin. Domuzdan nefret ediyor
olsan bile.İşte hayat bu. Bu! Doğarsın, bu işlenmiş bokları yersin, sonra da ölürsün.
Buradan öyle hayata dair incelikli falan bi laf çıkmaz,
çıksa çıksa pespaye bi hayat sloganı çıkar ki onun peşine de ben düşmem.
Benim ilgimi çeken kısmı şu domuza dair olanı. Nefret
ettiğin birine iğrenç bi sandviç hazırlama fikri, süper gibi geldi baştan.
Ama sonra dedim ki kendi kendime: yemez ki!
Yemez yani, çok aç değilse yemez. Sandviç ikramından önce
aç da bırakmak gerekiyor demek ki kurbanı. E çok aç olursa da ne verirsen ver
büyük bir hazla yer, al sana püsküllü dilemma!
Hem bu kadar
uğraşacağıma nefret etmekten vazgeçerim daha kolay anasını satiim, işin yoksa
herifi tut, aç bırak, sandviç hazırla falan....uzun iş.
Yine en iyisi şiş, sopa, elektrik falan. İşkence yöntemi
olarak yani, konvansiyonel yöntemler hala en güvenilir olanları... öyle sandviçle
falan olacak iş değil bu. Sofistike yöntem bulacam derken aç doyurursun ancak!
"Bir işkence yöntemi olarak sandviç" konulu
geyik çevirecem diye şu salak repliği üşenmeyip yazdım ya, ne diyim kendime!
Kendimi affettirmek için (kendimi kendime affettirmek için, şunları üşenmeden
okuyan biri zaten kendi kaşınmıştır, "okur"a karşı affedilme ihtiyacı söz
konusu dahi değil) güzel bi alıntı yapayım bari. Bu gün bir arkadaşım Facebook'tan
paylaşmış. Panait Istrati'den paylaşmış hem de :) Demiş ki Panait denen o güzel
abimiz:
"Bil ki; ancak sıradan şeyIer payIaşıIır ve
ortakIaşa yaşanır. İnsanoğIu çok mutIu oIduğu anda yaInız kaIır; çok mutsuz
oIduğu zaman da öyIe... Küçük bir çukura herkes seninIe birIikte atIayabiIir;
ama hiç kimse ardından uçuruma geIemez. Eksiksiz mutIuIuk da bir tür uçurumdur.
"
Bak işte buradan hayata dair gayet incelikli pek çok şey çıkar, ama çıkanları buraya ben yazarsam incelik hasar alır, yorumum yok o
yüzden.
Bu kıyağımı da unutma okur!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder