Bu parça neden var? Beni yavaşlatıyor.
Ajitasyondan uzak, kederli değil, hüzünlü de değil tam. Bana çağrıştırdığı kötü bir anı filan yok, kötü de hissettirmiyor,
yavaşlatıyor sadece. Bir çağrıyı saklıyor içinde... ki tekrarlanan melodi de
çağrının yinelenmesi gibi.
Peki benden ne istiyor, niye yapıştı da gitmiyor?
İçimdeki bu dünyaya ait gürültüleri bastırdığının
farkındayım, çok başka bir dünyadan içime düşmüş yerleri sonbahar uğultusunun
duyulabildiği yerlere doğru çekiştirdiğinin farkındayım ve tüm bunlar çok
tehlikeli... çünkü böyle bir davete icabet insanın daha çok kendisi olmasına sebep
olur. Kendi olmanın bir bedeli de hep vardır.
Her köşe başında kendine rastlamak zorunda olmamalı insan,
bu kadar gerçek bu kadar yüksek yaşamak zorunda olmamalı, en azından bazen
bunlardan biraz muaf olmalı. Bu parçayı sıkıcı bulma hakkı olmalı mesela, ne
bileyim şeftali yer gibi yaşama hakkı olmalı.
Daha iyi bir insan olmak mümkün.
Daha iyi bir insan olmak daha iyi olmak anlamına gelmez.
Daha iyi olmaksa aslında en kötüsüdür.
İnsan bazen kendini görebilir.
